Kentsel Düşüşüm

Geçen hafta, gayet keyifli geçen bir Cumartesi gününün akşamında, bir başka keyifli ortama akmak üzere evden çıkarken, yıllardır yürüyüp gittiğim, site çıkışındaki bilindik yola adım atmamla, yıldızları görmem ve akabinde kendimi yerde bulmam bir oldu. O iki saniyelik zaman diliminde, fiziksel ve düşünsel açıdan olan biteni anlatabilmek, bırak iki saniyeyi, dakikalara sığmaz deselerdi, kuvvetle muhtemel anlamazdım. Zira tam arkadaşın arabasına binmek üzereyken, kendisinin telefonla konuştuğunu algılamış, acaba beni mi arıyor diye aklımdan geçerken, bir anda, yanlış bir şeye bastığını bile idrak edemeden, acı içerisinde kendini yerde bulmak, ne satırlara, ne herhangi bir zaman dilimine tabi açıklanabilecek bir durum değilmiş mirim. Her ne kadar düşmemle, kalkmam bir olmuş olsa da, arabaya bindiğimde ayağımda hissettiğim acının gözlerimi yaşarttığını, boğazımın düğümlendiğini 
şimdi bile yaşıyorum bilfiil. 😒 Öte yandan, hayatımda hiç böyle bir burkulma yaşamadığımdan olsa gerek, acıyı tartarken aynı zamanda da şok içerisindeyim. 'Yok canım, nasıl olur. Evet, çok acıyor ama bana öyle bir şey olmaz. Burkulmadır, burkulma..' diye kendimi teskin ediyorum sözüm ona. 😊

O ilk şok ve bol acılı dakikalar geçtikten sonra idrak ettim ki, site çıkışında düz yola değil, aslında normalde orada olmayan, haliyle hiç hazırlıklı olmadığım, muhtemelen yumurta büyüklüğünde bir taşa basmıştım. Çok ilginç!! Kim koymuş ola ki o yumurta sevimliliğinde taşları itinayla serpiştirilmiş vaziyette insanların geçtiği yola?! Bittabii yan sitedeki pek muhterem ve de ulvi kentsel dönüşüm çalışmalarının atıklarındandı kendileri. 😒 Oldum olası gıcığım ve üzülüyorum bu meseleye, ve fakat kim derdi ki tam da bu konu, hayatında bir ilki yaşatacak ve sağlığın kıymetini layıkıyla öğretecek bu çok bilmiş Mimikli’ye…

Yazarken bir yandan o anı yaşamamdan mütevellit, acık dalgalanmış, bir türlü netleşememiş olabilirim. Öyle hissettirdiysem affola. Neticede, o kentsel dönüşüm çıktısı, yumurta cibiliyetli taşın üstüne basmamla bileğimin içe dönmesi ve dış kısmındaki o cehennem yanması bir oldu anlayacağın. (Cehennem yanmasını nereden mi biliyorum?! Karıştırma işte, var bir bildiğim. Dua et ki, sen de bilmeyesin. 😉) Gittiğimiz yerde buz falan koyduk hemen, ama bir süre sonra çorabı bir sıyırdık ki kocaman şişmiş bilek. Zaten oturduğumuz süre boyunca ne sızladı, ne zonkladı anlatamam. Bir de şu renk vermeme, kuyruğu dik tutma hallerim var ki, hangi atamdan devraldıysam artık. İyi ki mi, keşke mi desem, bir türlü kestiremediğim bir garip özelliktir zira. O nedir yani?! Canın yandıysa yandı, zayıf düştüysen düştün, kötü durumdaysan kötü durumdasın. Nedir bu her daim dimdik ayakta olma isteği. Sen de etten, kemikten olma bir insansın sonuçta. Sen de hastalanabilir, düşebilir, incinebilirsin? Eski yazılarımdan bilenler bilir, kaç sene önce yazdığım rahatsızlıkla ilgili yazımla şuradaki tutumum hala aynı yani mirim. Bir evril be Mimikli’m, bir kabul et artık herkes gibi hastalanabilen, incinebilen, bazen başkalarının yardımına ihtiyaç duyabilen bir varlık olduğunu. Hatta bazen bunun iyi bile olabileceğini. Bir kabullen, rahatlayacağız hepimiz. Vallahi bak… 😊 Yok yani, başkası olsa, o dakika acile koşar, giderken de boş durmaz, kırk yeri arar, herkesi o gece başında hazır ola dikerdi yahu. Malum, kimileri sever hastalıkları, kazaları, aralıksız mevzu bahis etmeleri; her haltı dramatize etme marifetiyle dikkat çekmeleri. Elbette böylesini salık vermiyorum tabii kendime de, efeliğe ne hacet diyorum yani, kabullen bir an önce durumu ve çözümüne bak kuyruğu dik tutmaya harcayacağın enerjiyle, değil mi canım.

Vesselam, kentsel düşüşümün ardından, ağrıya rağmen hoş sohbetli bir gece geçirdikten sonra eve döndük hayırlısıyla. Efeyim ya, sabaha turp gibi olurum evelallah düşüncesiyle girdim yatağa. Gece bir ara susadım ve mutfağa gittim. Toplasan yirmi adım dahi atmamışımdır. Gel gelelim, yatağa uzandığımda bir ağrı, bir ağrı, resmen dile geldi, söyleniyor bileğim. Bir sorun var, bu farklı, dikkat et diye vırvırlanıyor. Bir süre, uyursam geçer kafasıyla debelendim, ancak ne mümkün. Ağrının sesi o kadar yüksek ki, uykuya meydan bırakmıyor. Yataktan tekrar çıkmaya fazlasıyla üşensem de, çaresiz kalktım. Buz bağladım bileğime bir güzel ve yeniden uzandım, çok geçmeden de sızmışım.

Sabah, oh, tahmin ettiğim gibi, buz iyileştirdi bak diye ayaklandım. Topallaya topallaya elimi, yüzümü yıkarken, adım attıkça artan bir ağrıyla eş zamanlı bir baş dönmesi, bir ter basması… Bir dakika, bu bana çok eskiden bir kez daha olmuştu, ne olduğumu bile algılayamadan yere kapaklanmıştım diye hatırladım da neyse ki, vakit kaybetmeden kendimi koltuğa atıverdim. Bir süre sonra ağrı hafiflerken, diğer belirtiler de kayboldu. Ancak ayağımın üzerine basmaya korkar oldum haliyle bir daha. Pazar olması ve uzman doktor zaten bulunmaz düşüncesiyle hastaneye gitmek istemedim başta. Ama sonra ikna oldum bir şekil ve yollandık acile doğru öğlen saatlerinde. Bir gittik ki, meğerse kırık çıkık mevsimiymiş, iki ortopedi uzmanı da orada. Ballıysam demek. 😊 (Neyse bardağın yarısı dolu bari… 😉)

Muayene, röntgen derken sonuç; bilekte bağ dokusunda yırtılmalar. Doktor, düzgün tedavi edilebilmesi için alçıya alınması gerekir, aksi halde en ufak bir sendelemede benzer durumlar yaşanır demesin mi. Çocukken bile kırık, çıkık, alçı falan görmemiş, üstelik kimsenin yardımını istemeyen, her şeyini ille de en iyi ve de çabuk kendisinin yaptığını düşünen birisi için kabullenmesi bir hayli zor bir durumdu takdir edersin ki. 😒 O kabullenemeyiş haliyle alçı için beklerken, göz yaşlarım kendiliğinden inmeye başlamasın mı üstüne. Kontrol edemiyorum kendimi resmen. Neden ağladığımı da bilmiyorum. Sadece şoktayım. Bu hafta vize randevusu vardı, koro çalışmalarına da gidemeyeceğim bir süre, nasıl duş alacağım, yemek de yapamam, araba kullanamam, bıdı bıdı… İç sesim yerle bir etti duygu durumumu dakikada. Acil doktoru bile ağladığımı görünce, beklenmedik bir empati yapıp, teselliye kalkmadı mı bir de. Al sana, daha fazla dram, daha fazla gözyaşı. Acı kendine şimdi dibine kadar Mimikli… 😔Hooofff, yazarken bile şiştim. Hayır başkaları böylesi durumlarda herkes başına üşüşüp, ah vah edince iyi hissederken, ben niye ağlaklaşıyorum, sadece yalnız kalmak ve böğüre böğüre ağlamak istiyorum, anlamış değilim.

Neyse, biraz bekledikten sonra yarım alçıya alındı bacağım ve bir haftadır da alçıda sonuç itibarıyla. Üstelik dünkü kontrol sonucuna göre dokuz günümüz daha varmış pek muhterem alçımla. Şu an ilk günkü gibi kötü hissetmiyorum gerçi, kabullendim sanırım bu iyileşme sürecini kendimce. İlk gün, alçıya baktıkça ağlayasım geliyordu bildiğin. 😀İyi kötü alıştım alışmasına, koltuk değneğiyle zıplaya zıplaya iş görmeye de, çok yoruyormuş mirim. Salondan tuvalete gidene kadar sanırsın elli mekik çekmişim, o derece nefes nefese kalma hali. Sağ olsunlar, yürüteç de getirdi arkadaşlar da, nispeten daha büyük adımlar atabiliyorum onunla. Üstelik bu süreçte, önceden hiç farkında bile olmadığım tecrübeler edinip, ilginç şeyler de öğreniyorum haliyle. İlk günler değnekle idare ederken mesela, vücudumu taşımak için ziyadesiyle yüklenmek zorunda kaldığım sağ elimin içiyle sol bacağım deli gibi ağrımaya başladı. Meğerse vücut ağırlığını en iyi ayaklar, bacaklar çekermiş kardeş. Her uzvun tasarımı şahsına münhasırmış. Öyle her yiğidin, kolun, elin falan harcı değilmiş her iş. Neyse, yürütece geçince rahatlarım nasılsa diye beklerken, bu sefer de iki avucumun içi birden ağrımaya başlamasın mı. Zira iki elim ve kollarımla vücudumu taşıdığımdan, avuç içlerim dile geldi, söylenipduruyollaaa bu kez de. 😊

Öte yandan, hiçbir yere çıkamamak, evde çakılıp kalmak da cabası tabii. Sağlık ne mühim bir nimetmiş meğerse. De neden hep hasta olunca böylesi laflar eder, normalde kıymetini bilmeyiz ki. Hafta sonu azıcık çıkayım desen, her gittiğin yeri hesap etmek zorundasın, girişi büyük mü, kaç adım atmam gerekir, tuvaleti aynı katta mı, üst katta mı vs. Oyy anam, ne zormuş yahu. Hadi günden güne onu da çözüyor insan, fazla adım gerektirmeyen belli yerleri tercih ediyor, ancak birkaç saat takılmanın ardından ayak davul gibi şişiyor ya bildiğin. Dünkü hava alma kaçamağımız neticesinde şu an parmaklarım çiçek gibi yanlara doğru açmış durumda. 😄 Hatta küçük parmakla komşusu hadsiz parmak, dünden beri husumet halindeler eni konu, “Burası benim yerim. Hayır efenim, benim yerim. Sen yokken biz varıdık…” şeklinde. 😄 Henüz bir anlaşmaya varmış değiller bakalım. Bir yandan, bunun geçici ve olağan dışı bir hal olduğunu, kısa sürede yine hepsine yetecek kadar yerleri olacağını, şimdilik o cüsselerine dar gelen yeri kardeşçe paylaşmalarını salık vererek, kendilerini yatıştırmaya çalışıyor, bir yandan da bekliyorum tabii o günü heyecanla... 😊

Haklısınız. Hep güldürüklü komikli şeyler anlatan Mimikli, şimdi böyle, arada insanın yüreğini burkan bir yazı niye yazdı diye ben de düşündüm, düşünmedim değil. Efenim şahit olduğunuz üzere tecrübeyle sabitlemiş bulunuyorum ki, sağlık her şeyden önemliymiş. Sağlık yerindeyken problem gibi görünen şeyler aslında problem değilmiş. Zaten kendine acımaya meyilli, ziyadesiyle ağlak ve de hastalıkları konduramayan bir tip olarak, ah vah edilsin diye değil zinhar. İbret olsun, başına bir musibet gelmeden de herkes sağlığının, elinin, ayağının, düzgün çalışan ve yorulmaksızın hizmet eden her bir organının kıymetini bilsin ve onları layıkıyla sevsin, minnetini ifade etsin ve korusun diye. Mimikli de arada okudukça, sağlığının kıymetini bilsin diye tabii ilaveten. Herkes uyanık olsun, kentsel/ rantsal dönüşüm şeysinden olabildiğince uzak dursun, attığı adıma aman ha dikkat etsin diye de olabilir öte yandan. Ortaya meseleyi saldım, artık kime ne düşerse kafasıyla da olabilir, kim bilir. Belki de D şıkkı, Hepsi’dir. Zaten ayağım şişmiş, parmaklarım kendi aralarında toprak savaşına tutuşmuş, az gezinsem ağrı sızı gani, bunu da mı ben bileyim yani, bunu da mı ben düşüneyim evladım? 😜😉

  

**********************************

Not: Paylaşımları lütfen copy/paste ile değil, alttaki butonları kullanarak yapalım. :)