Geçenlerde sevdiğim bir arkadaşımın kişisel
gelişim kitaplarını sevmediğini söylemesi üzerine konuyu biraz kurcalamış, lakin bir orta yol bulamayıp, kısa yoldan üstünü örtüvermiştik. Gel
gelelim, üstünü yüzeysel bir şekilde kapatmış olsak da, benim üzerinde
sıkça kafa yorduğum, ve fakat bir türlü çözemediğim bir konudur şu bazılarındaki
kişisel gelişim fobisi. Kişisel gelişim kitaplarının edebi değeri olmadığından dolayı
okunmak istenmediğini öne sürmüştü o gün arkadaşım. Çok inandırıcı gelmese de
üzerinde düşündüm yine de. Velev ki öyle, peki sadece edebi olanı mı okumalı ki
insan? Kişisel gelişimfobik arkadaşların ellerinden düşürmedikleri o 'çok
satan', çok okunan kitaplar çok mu edebi? Hem neden illa ki edebi olan
değerli? Edebi olmayan, ama düzgün bir dille yazılmış, ya da belki de konuşma
diliyle yazılmakla birlikte, keyif veren, kişiye olumlu bir katkı sağlayan,
bilgi veren ya da sadece güldüren kitaplar değersiz ve okunmamalı mı yani?