Çin çarpması 4- Köpekler arkadaş mı, yiyecek mi?!

Önceki paylaşımlarımdan malumunuz, Çin'e gidip gelmeler ziyadesiyle ilginç, renkli, hatta bazen direkt üçüncü gözü aktive etmeli türden deneyimlerle geçiyordu. Şaka değil, gerçekten alnımda üçüncü gözüm pırtlamaya başlamış, tam iki kaşımın arasında kaşıntılı, ağrılı bir şişlik peyda olmuştu bir sabah. Gel gelelim o aşamada takıldı, gelişimini tamamlayamadı ne yazık ki. Gerçi birkaç kez daha gittim miydi, tamamdır o iş bence. 😜 Bu arada, önceki Çin çarpması yazılarını gaflet ve dalalet içerisinde hala okumamış olanlar varsa, buyursunlar efenim şuradan okuyabilirler: Çin Çarpması 1; Çin Çarpması 2- Ütü de yaparım, kariyer de; Çin Çarpması 3- Yiğidin Malı .

Bildiğiniz üzere epey uzun bir süredir elim klavyeye gitmedi bir türlü. Yazasımın gelmediği o dönemde yorum atan, neredesin, neden yazmıyorsun, hadi silkelen ve dön diyen tüm blog arkadaşlarıma çok teşekkürler. Gerçekten iyi dürtüklediniz ve de hissettirdiniz. 😉 Önceki günkü Handan’ın dürtmesi de son damla oldu ve klavyenin başına geçirdi sonunda zatıalinizi. 😊 Gerçi şu an yazdığım, bundan sonra hep yazacağımın garantisi midir bilinmez ama, bir yerden başlamak lazım, değil mi ya. (Dedi ve yazamazsa kıvırtacağı kapıyı itinayla araladı. 😜)

Konuya böyle tatlı tatlı girdim ama aslında bugün içimden geçenler, pek de tatlış değil korkarım ki. Her zaman goygoy yapacak değiliz ya, bazen de insanın goygoya dökemeyeceği hassas konuları olabiliyor işte maalesef. Neyse, uzatmadan döküvereyim içimdekileri de, hafifleyeyim en temizi.

Önceki yazılardan bildiğiniz gibi, Çin’e gide gele oradaki tedarikçilerle bir hayli arkadaş olduk haliyle. Onların fabrikaları bizim fabrikamız gibi oldu. Keyifli sofraları bizim de soframız oldu. Bir sürü iyi kötü anlar paylaştık birlikte. Tedarikçilerden birisinin fabrikasında birkaç tane minnak köpeği vardı, ana binanın koridorlarına bile rahatça girer, gezinirlerdi kafalarına göre. Onları bile sahiplenmiştik hatta. Fabrikanın sahibi, köpekler arkadaştır, onlar yenmez derdi. Biz de her gittiğimizde

severdik onları toplantılardan fırsat buldukça. Mutlu olurduk koridorlarda, bahçede koşturduklarını gördükçe. Çünkü bildiğiniz üzere Çinlilerin bazıları kedi ve köpekleri arkadaş olarak değil, yiyecek olarak görüyorlar maalesef. 😒 Hatta diğer tedarikçi arkadaş bir gece yemekte 'Pekin ördeği yerken' bu konu açıldığında köpek etinin de çok lezzetli olduğunu söylemiş ve mutlaka denememizi önermişti samimiyetle. İnanamamıştım söylediklerine o an, ama üzerinde biraz düşününce çok farklı bir boyuttan bakabildim duruma. Bizim için inek, dana, koyun neyse, onun için de köpekler aynıydı alt tarafı. Kendisi bir canavar olduğu için değil, Çin’de doğup, büyüdüğü ve normalin o olduğunu düşündüğü için öyleydi.

Son gidişlerimizden birinde köpekli fabrikaya vardığımızda baktık ki yalnızca köpeklerden birisi dolanıyor. Sonraki günlerde de diğerlerini göremeyince arkadaşa sorduk neredeler diye ve duyduklarımıza inanamadık. Köpek ve kedi hırsızları çalmışlar köpeklerini restoran ve kasap türü yerlere kesilmek üzere satmak için. 😔 Ne kadar üzüldüğümü, canımın yandığını anlatamam. Şu an size anlatırken bile gözlerim doluyor. O güzelim köpecikleri yok etmişler. Birileri kedim Pıtpıt’ımı kaçırsa, öldürüp yese nasıl hissederim? Düşünebiliyor musunuz o an hissettiklerimi? Fabrika sahibi, sonraki gidişlerimizde yeni köpekler edinmişti, birazcık teselli oldu yüreğimize ama o anlatılan gerçeğin üzüntüsünü yok edebilir mi hiç… 

Arkadaşları kaçırıldığı için fabrikada tek kalan köpecik. 😞

Bu olaydan sonra bende bir farkındalık sıçraması oldu sanki. Durmadan aklıma konuyla ilgili sorular geliyor, sürekli okumak, izlemek istiyordum o günlerde. Peki ya ben Çin’de doğmuş olsaydım dedim mesela. Ya kedi köpek yiyen bir ailede doğsaydım? O zaman doğrularım ve eylemlerim, o masumların gıda olduğu yönünde olacaktı kuvvetle muhtemel. Peki ya Hindistan’da doğmuş olsaydım ve inekleri kutsal kabul eden bir inanışla büyüseydim? O zaman inekleri yemenin günah olduğunu düşünüp, inek yiyen tüm insanlara canavar gözüyle bakmayacak mıydım? Yediklerin, yemediklerin; doğruların, yanlışların; inandıkların ve inanmadıkların tamamen nerede, nasıl bir ailede dünyaya gelip büyüdüğünle ilgili değil miydi özünde?

O halde ben şu an ne yapıyorum diye düşünmeye başladım akabinde. Dana eti yiyorum, çünkü helal; çünkü hayvanlar bize hizmet etmek için gönderilmiş; çünkü protein ette vardır, başka yerden alamazsın, çünkü, çünkü… Peki bu bildiklerim doğru muydu gerçekten, araştırmış mıydım hiç kendim? O ana kadar hiç aklıma gelmeyen sorular ardı ardına sıralanmaya başladı o günlerde. Dana eti neydi gerçekte mesela? İneğin yavrusunun öldürülmüşünün eti değil miydi? Yani biz bir canlının yavrusunu alıp, kesip, parçalayıp yiyoruz. Doğru mu? Evet. 😒 Kuzu neydi? Koyunun yavrusu. Yani kuzu eti, bir canlının yavrusunun öldürülmesi sonucunda sofralarımıza gelen bir şeydi. Bu hayvanların duyguları yok muydu gerçekten söylendiği gibi? Bu gibi sorularla boğuştum günlerce, haftalarca, et süt gördükçe... Ve üzülerek öğrendim ki, bu hayvanların duyguları varmış. Hatta bazıları mezbahaya götürülürken ağlıyormuş bile. Amerika’da eski bir mezbaha çalışanının paylaştıklarından öğrendim hem de. Bir araştırmaya göre, en duygusal hayvan inekmiş üstelik. Domuz, en akıllı hayvanlardanmış ki diğer inançlara göre yiyecek bir nimet bildiğiniz üzere. Yokmuş ki bu masum canların birbirlerinden farkları özünde?! 

Peki ben soframa kolayca sunulan yavru ineği ya da ebeveynini kendim öldürüp, parçalara ayırıp, yiyebilir miyim? Hayır. Neden bir hayvanı kesilirken gördüğümde çok üzülüyor ve rahatsız oluyorum da gözüm görmeden önüme konulduğunda afiyetle yiyorum? Ölü eti neden yiyorum? Buna ihtiyacım var mı gerçekten? Ölü eti yemenin bedenim üzerinde sağlık ve enerji bakımından etkisi ne? Tüm bunları araştırdım, okudum, izledim cevapları aradım her yerde. Merak edenleriniz olursa “Çatal bıçaktan üstündür/ Fork over knifes” ve “Earthlings” belgesellerini önerebilirim yeri gelmişken (Türkçe altyazı ve seslendirme mevcut). Kardeşlerinden birisini kalp krizinden kaybeden, diğerine ise stent takılan, kendisi de kalp ve tansiyon hastalığı yaşamış ve şu an Instagram üzerinden konuyla ilgili bilimsel araştırmalara dayalı kolay anlaşılır paylaşımlar yapan, Kalp ve İç Hastalıkları Uzmanı Dr. Murat Kınıkoğlu’nu takip edebilir ilgilenenler. 

Tüm bu soruların cevaplarını buldukça başlarının büyüklükleri fark etmeksizin, hayvan eti yememeye başladım. Bu süreçte, bitkisel beslenmenin önceden hiç bilmediğim yönlerini de keşfettim tabii ve bitkisel protein kaynaklarıyla hayvansal protein kaynakları arasındaki farkları ve etkilerini öğrendim. An itibarıyla, yalnızca balık ve karides yiyebiliyorum hayvansal, o da binde bir. Ve gittikçe onların da kokuları ağır gelmeye başlıyor, eskiden çok sevdiğim balığın bile. Nereye varır bilmiyorum, ama sonuçta, aslında o da hayatta kalma içgüdüsüne sahip, ölüm riskiyle karşılaştığında kaçan bir canlı. Ve geçenlerde okuduğuma göre, balıkların da duyguları olduğu kanıtlanmış.

Et gerçeklerinin peşinde koştururken hiç beklemediğim ve çok çok üzüldüğüm başka gerçeklerle de karşılaştım bu arada. Mesela ineklerin öyle bize öğretildiği gibi sürekli süt vermediklerini. İneklerin de biz kadınlar gibi yalnızca yeni doğan yavrusunu beslemek için onun vücudunun ihtiyaçlarına uygun içeriğe sahip süt ürettiğini. Ama insanoğlunun, o yavruları annelerinden olabildiğince kısa sürede alıp, öldürüp, kedi köpek maması yaptığını ve annenin sütünü de bizlerin market raflarını ve de midesini doldursun diye çaldıklarını. Ve bu şekilde sürekli süt verir durumda olmaları için ineklere elle/ kolla tecavüz edilerek hamile bırakıldıklarını.😔 Kısacası anladım ki, inek sütü, ineğin yavrusu için, tıpkı anne sütünün bebeği için olduğu gibi. Ve her ikisi de kendi yavrusunun büyümesine katkı sağlayacak içeriğe sahip. Yeri gelmiş olsa da inek sütünün içindeki örneğin toynak büyümesine katkı sağlayan vb. maddelerin insan bedenindeki olumsuz etkileriyle ilgili konulara hiç girmek istemiyorum, merak edenler nasılsa araştırıp bulabilir.

Bu gerçekler bir yana, ineklerin saldığı gazların dünyanın sonunu getirme sürecinde arabaların egzozlarından çok daha fazla etkisi olduğunu da öğrendim tabii. Şimdi “Yüzyıllardır insanoğlu et yiyor, küresel ısınmadık da, şimdi mi çıktı bu?” diyenler olacaktır belki. Haklısınız sormakta. Benim de aklıma gelmişti. Ve fakat, yüzyıllardır insanoğlu, gerektikçe kendisi bizzat avlanıp, sadece gerektiği kadar tüketiyordu. Şimdiki gibi endüstriyel hayvancılık adı altında kitlelerce hayvanı kısacık ömürleri boyu hapsedip, sonra da sayısız şekilde mezbahalarda katletmiyordu. Peki ne için oluyor tüm bunlar? Üstün ırk insanoğlu, buzluklarını paket paket etlerle doldursun diye. Peki hayvanların bugünkü konumuyla, zamanında gayet normal görülen kölelik kavramı arasında bir benzerlik görebiliyor musunuz siz de?! 

Tavuklarla ilgili gerçeklere de girmek istemiyorum şu an, zira zaten çok uzun oldu. İsteyenler araştırabilir dediğim gibi, hem yapılan işkenceleri, hem de endüstriyel tavuk etinin insan bedenine etkilerini. Bu arada, ortalıkta bu kadar çok tavuk varken neden çok çok az oranda horoz var diye hiç aklınıza gelmiş miydi? Benim gelmişti ve öğrendim. 😟

Gariptir ki, düne kadar ben de dahil olmak üzere çoğu insan bu gerçekleri bilmiyor, ya da üç maymunu oynuyor. İnekler mutlu mesut yaşarken, kırlarda otlanırken kendiliğinden ve de sürekli olarak süt yapıyor gibi bir algı yaratılmış her nasılsa. Aklına fikrine güvendiğim çoğu arkadaşım bile ısrarla söylediklerime inanmadı zira ve ispatlamam gerekti söylediklerimi. Acaba gerçekleri görürsek, vicdanımız el vermeyeceği için, konforumuzdan vazgeçme ihtimali doğacağı için olabilir mi? Bilemiyorum… Umarım o kadar bencilce bir sebebi yoktur.

Hoş, kimseye bir şey anlatma, ikna etme, inandığıyla inanmadığıyla falan cebelleşme derdim yok, olmaz da. Herhangi bir konuyu misyonerlik veya fanatizme bağlamak mizacıma ters zira. Hep yaptığım gibi, yaşadıklarımı olduğu gibi sizlerle paylaşmak istiyorum sadece. Belki benim gibileri vardır aranızda, belki bir şeyler daha paylaşır, öğreniriz birlikte diye. Belki de hafiflemek için, kim bilir… Kimse de lütfen benim geldiğim noktayla veya etraflarındaki et yemeyen arkadaşlarınınkiyle cebelleşmesin gerçekleri eni konu araştırmadan ve kendisiyle yüzleşmeden. Polemik tarzı yorumları zaten hiçbir zaman yayınlamıyorum biliyorsunuz. Gerçi benim blog arkadaşlarımdan bugüne kadar hiç kötü, hadsiz yorumlar almadım, haklarını yiyemem. 😊 Çünkü hepimiz biliyoruz ki, burası iyi kötü bir şeyleri paylaşmak ve birbirimizi bir adım öteye taşımak dışında herhangi tatsız bir amaca uygun değil.

Etrafımdaki insanların da hep yaptığı gibi, eminim içinizden bazı sorular geçiyordur şimdi. Yorumlara yazarsanız, bildiğim kadarıyla yanıtlamaya çalışırım. Gerçi belki alışık olduğunuz Mimikli postlarına uymadığı için, ya da inandıklarınız veya doğrularınızla örtüşmediği için çoğunuz bırak yorum yazmayı, belki de bana kızacak ve sonuna kadar okumayacaktır bile. Ama olsun, ben yine de sorusu olanlar, Mimikli’yi olduğu gibi sevenler için devam edeyim. Yakın arkadaşlarım gibi, peki vegan mı, vejetaryen mi, ne oldun şimdi diye soruyor olabilirsiniz belki. Bir şey olmadım, herhangi bir ismim, sıfatım da yok.😊 Yukarıda anlattıklarımdan ibaret durumum, gayet net ve basit. Sadece et yemeyen, mümkün olduğunca süt, peynir ve yoğurda da alternatifler üretmeye çalışan, bildiğinizden birazcık farklı bir Mimikliyim işte. Sağlıklı mıyım derseniz üstüne, evet çok şükür. İyiyim, sağlıklıyım, neşem de yerinde. Ve böyle devam etmesi için de sürekli öğrenmeye devam elbette.

"Ama bitkilerin de canı var, taş mı yiyelim?" diyenleriniz olursa, hayvanlar ve bitkiler arasındaki farkın çok net izah edildiği şu yazıya da göz atabilirsiniz: Bitkiler de Acı Çeker.

Çok uzun ve biraz tatsız gerçeklerle dolu bir yazı oldu, üzgünüm. Umarım bu kez Mimikli’yi hoş görür, şu an bile gözlerinin dolmasına sebep olan deneyimlerini, duygularını samimiyetle anlamaya çalışırsınız. Çünkü bu kez, sizleri gülümsetme ihtiyacından çok, yüreğimdekileri paylaşmak ağır bastı sanırım. Ve bu yüzden de olduğu gibi, içimden geldiği gibi sizlerle konuşmak, yüreğimi açmak istedim.

Bu arada, sizinle konuşmayı çok özlemişim. İyi ki varsınız… 😊