Çin Çarpması 3- Yiğidin Malı…

Yazılarımı takip eden ve Çin’e gidip geldiğimi bilen sevgili arkadaşlarım, yakınlarım ne zamandır Çin Çarpması 3 yok mu diye sorup durullaa. Gel gelelim, bu kez Çin’li ilham perisi bana bir türlü uğramak bilmedi kardeş, niyeyse. Gide gele yüz göz olduk tabii, nerde o eskisi gibi gel deyince gelmeler, git deyince gitmeler. Aylar oldu, daha yenice teşrif etti haspa. 😉

Yok yok, perinin falan günahı yok. İşin aslı, hayatım Çin seyahatleri arasına sıkışmış vaziyette gibi son aylarda. Bir bakmışsın seyahate hazırlanıyorum, bir bakmışsın dönüp yerleşiyorum. Ha bir de yorgunluktan mıdır, yoksa Çin’de kaptığım ne idüğü belirsiz virüs mirüs durumlarından mıdır bilmem, döndükten sonra günlerce yatıp kalmalar, durup durup devrilmeler, hayattan kopmalar da ayrı faktör tabii. Hal böyleyken ne kafa müsait yazmaya, ne yorgun bünye işin gerçeği. Neyse ki şu üç günlük bayram girdi de, bir sonraki seyahat öncesi acık nefes alabildi şu narin bünyem. Maksat şikayet değil elbette. Son seyahatten taze dönmüş, yazılacaklar ise beklemekten yorulmuşken, bir zahmet yazayım artık duygusuna teslim olmak benimkisi.

Hep diyorum ya, şu Çin’liler gayet şahsına münhasır, başkaca hiçbir millete benzemeyen,

her gittiğimde beni şaşırtmayı başaran ufak tefek ve de şirin insancıklar. Şirinler öyle olmasına da, bilen bilir, bazı konulardaki gelişmişlikleri ve hijyen anlayışları için pek de muasır medeniyetler seviyesinde denemez hani, bu da bir gerçek. Biliyorum, geçtiğimiz yazılarda az çok bahsettim bu konulardan. Ancak son seyahatlerde öyle şeyler gördüm ki, bahsetmeden geçsem yazık olur, arkamdan ağlar neme lazım. 😜

Şöyle ki, Çin’e yaptığımız son seyahatlerde acık taşra bölgesine gitme şerefine de nail olduk. Şeref, nail falan dediysem de lafın gelişi o. Bilakis, bildiğin kötü yola düşer gibi, taşraya düştük evladım iş güç derdine. Bu da neymiş dedik. Meğerse Shanghai Çin değilmiş, iyi mi?! Shanghai bildiğin modern, gelişmiş, Avrupa’nın bir çok kentine taş çıkartacak nitelikte, güzel mi güzel, cennet mi cennet bir şehirmiş meğer. En azından bizim bulunduğumuz yerleri öyleymiş enikonu. Oraya bile gitmeye nazlanan Mimikli’nin burnunda tüttü ya Shanghai, taşraya düşünce tabii... 😄

Şimdi biz, en azından ben, her yeri Shanghai gibi zanneden çocuksu saflığımla çıktım kardeş yine seyahate. Pekin’e indik önce. Güzel, ışıklııı, renkliii, ışıl ışıl. Shanghai gibiymiş duygusuyla asıl güzergaha yollandık yanımızdaki Çince İngilizce kursunun -1 kurunu anca tamamlamış, iyi niyetli çekik gözlümüzle. Arada, bir tren istasyonuna yolumuz düştü. E elbette ki benim gibi birinin tuvalete uğraması olmazsa olmazdı. Bu sefer donanımlıyım ya ama. Çantamda kağıt mendillerim, Hacıoğlu Kebap, Sevinç Pastanesi, Özsüt, Gıt Gıt Tavuk vs. envai çeşit yeme içme yerinden toplayıp, özenle o gün için biriktirdiğim ıslak mendillerimle Voltran’dan bile halliceyim yani donanım bakımından. 😎 Hoş, donanıma full mesai harcayıp, yazılımı es geçmişiz gerçi bu sefer de. Çin’in taşrası nedir, nasıldır bir bilgi, bir app falan yüklememişiz ki bünyeye. Neyse efenim, güvenle girdim sıra sıra üç tuvaletin yer aldığı WC'ye. En sondaki en temizdir duygusuyla (Herkes öyle düşünüyorsa, kısmet artık. 😄), yöneldim üçüncüsüne yorgun ve uykusuz halimle. Bölmeye girmek üzere bir döndüm kiii, o ne! Kadın kapı ardına kadar açık vaziyette açmış mabadını, öyle ele güne karşı şey ediyor iyi mi. "Ayh!! Sorry!" çıktığını anımsıyorum ağzımdan bir şokla ve de kendimi bir hışım geri attığımı. 😲

İlk taşra şokunu yorgunluğun da etkisiyle çabucak attıktan sonra gide gide vardık sonunda final destineyşınımıza. Geceyi neyse ki olaysız geçirdikten sonra yollandık yeni tanıştığımız üreticiyi ziyaret etmek üzere. Her şey gül gibi giderken haliyle yine teşaşür ihtiyacı hasıl oldu yine ve sağ olsun dış ticaretçi Çinli meslektaşım kısçe nezaketle WC'nin yolunu gösterdi. Göstermez olaydı, iyiydi. Bir açtım ki kapıyı, eski Roma usulü yan yana dizilmiş alaturka tuvaletler, arada ne duvar ne paravan, ne perde, öylece bana bakıyorlar kendilerinden bir hayli emin, "Biz buyuz, yaradılışımız bu. İşine gelirse güzelim." der gibi. Bir totomuzu ortak sileceğimiz fırçalar eksik anlayacağın. 😖 Tuvaletlerin öyle olması bir yana, kapı da kapanmıyor mu üstüne. Deli gibi sıkışmışım, ne yapacağımı bilemez haldeyim. Çaresizlik insana neler yaptırıyor yareppim. Kağıt mendili kapının arasına sıkıştırıp kapıyı iyi kötü kapattım, yanımda birilerinin daha olduğunu, sohbet ederek şey etmenin nasıl bir akıl durumu olabileceğini düşüne düşüne artık ne kadar oldurabildiysem, attım kendimi o garip tuvaletten, daha da otele kadar tutacağıma içten içe yeminler ederek.

Ha tutabildim mi sözümü? Elbette hayır. 😄 Üretimi gezip, toplantı odasına geçtik ki, bendenizin yine çiçek toplayası geldi hayırlısıyla. ‘Neyse, burası patron odası ne de olsa. İşçiler, memurlarla yan yana şey edecek değil ya!’ düşüncesiyle lavaboyu göstermelerini istedim. Veee bingo! Yanılmamışım. (İşte bunlar hep hayat tecrübesi, hep yaşanmışlık mirim! 😜 ) Tek kişilik olmakla birlikte, üstüne üstlük klozet ayol! Tam yeme de yanında yat diyeceğim ki, o da ne?! Klozetin oturma yerinin üstünü kaplamış bir havlu gibi bez mi ney o?! Evet. Klozetin oturma yerini bildiğin lastikli çarşaf gibi lastikli klozet şeysiyle kaplamışlar. Mirim ben ne edeyim, nasıl oturayım şimdi oraya? Silsen silinmez, üstüne tuvalet kağıdı sersen altındaki ıslaklık olduğu gibi geçer. Hayır, böyle bir icadın alametifarikası ne ola ki bizim bilmediğimiz? Sonunda konuyla ilgili master yapmaktan vazgeçip; şu yaban ellerde ne olacak benim hal-i pür melalim, kime ne ettim de bu tuvaletlerle kesişim kümesine düştüm Allahcım diye söylene söylene, bir şekil çözdüm işi mecbur.

Ertesi gün, bir başka üretici ziyaretimizde, 'burası daha medeni bir fabrikaya benziyor. Bak, kızın Çingilizcesi bile taaa şahane” diyen iç sesimin eşliğinde yollandım yine haceti gidermeye. Bir döndüm ki kapısı olmayan upuzuuun tuvaletin köşesini, gördüğümü nasıl işleyip, yorumlayayım; veri tabanımda nereye kaydedip, nasıl bir çıktı sağlayayım bilemedim bir an. Zira o bir gün önceki sıralı alaturka tuvaletlerin arasında bu sefer duvarlar var kapısız, lakin bu sefer karşısına da aynısından bir sıra koymuşlar. Yani öyle çömdüğünde hacetini görmeye, karşındaki iş arkadaşının mabadıyla sansürsüz yüz gözsün bu sefer. O an kafamın içinin ısındığını, sırtıma iğneler batmaya başladığını hatırlıyorum, çaresizlik hissiyle. Neyse ki çabuk geçmiş, aklım devreye girmiş olmalı ki kendimi en dip köşede, karşısındaki tuvalete temizlik malzemeleri yığılmış tuvalete atıverdim. Gel gelelim çapraz karşıya Çinli hatunun teki gelip kuruldu mu pervasızca. Bir yandan şey derken, bir yandan da karşısındakiyle laflıyor mu üstüne. Gözümü alamıyorum bir türlü, konsantre olamıyorum ne yapsam, naturama ters zira. Neticede ben kapıda birileri sıra beklerken bile rahatsız olup, yapmadan geri çıkan bir pamuk prensesim yahu?! Ne kadar da teşneymişler toplu halde şey ederken sosyalleşmeye meğerse… Neyse, daha da detaya girip devrelerinizi yakmayayım, lakin Çin işkencesi dediklerini birebir yaşadım diye yemin etsem, başım ağrımaz. 😄

O günü de atlatmanın, her su yoluna gidişte bin bir macera yaşarken, her çıkışta bir şekilde zevahiri kurtarmış olmanın, Çin ile ilgili engin bilgi ve tecrübelerime böylesine möhüm bir yenisini daha katmış olmanın huzuruyla, sulu sabunlu otelimiz, cennetimize döndük sağ salim. Ertesi gün, niteliği, kapasitesi bakımından pek de istemeden, patronun isteği üzerine bir başka üreticiye gittik. Veee tuvalet kalite kontrolcüsü ünvanım gereği, dakika bir gol bir, sordum tabii yine yerini. Bir şirin kız kattılar yanıma tuvaleti göstersin diye, tin tin yollandık yine bütün iyi niyetimizle. Kız bir duvar arkasını gösterdi tuvalet diye ve gitti. Gel gelelim o duvarın arkasına bir geçtim ki ne göreyim! Ne sen sor, ne ben söyleyeyim. Yere bir oluk gibi bir şey yapmışlar derme çatma; vardığı yer boşluk, ışık, tarla. Ne çeşme, ne su! Tuvalet olduğunu anlayabileceğin tek şey koku ve o olukta henüz tarlaya ulaşma şerefine nail olamamış insani çıktılar! 😕 Yıllar sonra ilk kez kendimi, çocukluğumdaki, Almanya’dan Türkiye’ye arabayla gelirken Yugoslavya’da tuvalet bulamayıp, gübrelenen mısır tarlalarında gibi hissettim... (Aşağıdaki foto için very sorry... 🙈🙊 Hale bak! Bir gün ak sakallı, nur yüzlü bir dede rüyama girip, "Gün gelecek, hiç gitmek istemediğin Çin diyarına on yüz kere gidecek; hiç işin yokmuş gibi, olur olmaz tuvaletlerin fotoğraflarını çekip çekip, bir de üstüne kırk laf edeceksin" dese inanmazdım. 😃)

Allahın hakkı üçtür ya, bizimki dört oldu, o oldu Çin tuvaleti eziyetim. Ondan sonraki seyahatlerde daha da üç beş kişilik sosyal tuvaletlerle karşılaşmadım hamdolsun. Karşılaşmadım da, genel anlamda memlekette hijyenin hi’si yok, o ayrı. Ne sabun, ne tuvalet kağıdı çekik gözlerini öptüğümün diyarında. Günlerce oradasın sonuçta kendileriyle teşrik-i mesai derdine. Kabullenmek yerine pimpiriklensen, eziyeti katlarsın. Bir yerden sonra artık sen de, koy dötüne rahvan gitsin diyorsun sonuçta ister istemez.

Hayır tuvaleti falan geçtim , bir de dünyanın otunu, baharatını, sosunu, börtü böceğini, omurgasından turnike şeysi (kan alırken kolu sıkmak için kullanılan lastik gibi şey) çıkan boklu dere balığını falan önüne koyuyollaa her öğün, yiyebildiğini yiyorsun için aldığınca tabii. E hal böyle olunca, iki günde sen sen olmaktan çıkıyor, başkası gibi kokmaya başlıyorsun bildiğin. Üstüne bir de sabun peçete kıtlığı, gerçekten zorluyor evladım sinirleri, bünyeyi, öyle böyle değil... Bu son gidişte hele, her bir şey nasıl üstüme geldi, istiap haddim ne kadar doldu, tahammül eşiğim ne kadar düştüyse artık, dönmemize yakın bir gün eşime diyorum ki telefonda “Çok özledim her bir şeyi, en saçma şeyleri bile… Balkon silmeyi bile özledim vallahi!” 😄

Artık dönüşümüzde, nasıl pis hissettiysem, nasıl yokluk duygusuna kapıldıysam demek, Atatürk Havalimanı’na iner inmez bir hışım attım kendimi kapılı, klozetli, missss gibi tuvalete. 😄 Nasıl temiz hissediyorum, nasıl güveniyorum ama temizliğine, yere yiyecek düşse alıp yiyeceğim, o derece sıyırmışım. Sanırsın evime ayak basmışım. Yetmedi, geçtim lavaboya. Hani filmlerde vaha bulmuş çöl bedevileri gömülür ya suya, o biçim gömüldüm gözüm dönmüşçesine. Nasıl sabunluyorum kendimi, yetmiyor, vuruyorum suyu suratıma şap şap. Bildiğin duş aldım yahu memleketimin gözünü sevdiğim umumi tuvaletinde. Doğruya doğru, her ne kadar Avrupa standardında olmasa da, memleket iyiymiş meğerse, iyiymiş kardeş. Vesselam, toprağı öpesi gelmek ne demek, şu yaşımda deneyimledim yani şu Çin tuvaletlerinden ötürü… 😉

Bu arada, Çindi tuvaletti bir yana, eve gelir gelmez eşimin ilk lafı ne olsa; “Balkonlara dokunmadım, sana bıraktım aşkım.” 😄😄

Onca içinizi kaldıracak, tiskinç resimden sonra şifa niyetine,
güzel yanları da çok helbet resmisi... 😉

**********************************

Not: Paylaşımları lütfen copy/paste ile değil, alttaki butonları kullanarak yapalım. :)