Ruhum önde, bedenim arkada; kah oradayııım, kah burada… - Lizbon

Aslında bugünlerde herkes benden -ben bile kendimden- Çin Çarpması- Part 3’ü beklerken, nedendir bilinmez döndüğümüzden beri bir elim gitmedi ya  son Çin seyahatini yazmaya. Nedir, nasıl bir atalettir anlamadım. Zamanı gelmediyse demek...

Onun yerine taze döndüğüm Lizbon’u yazmak daha bir cazip geldi her ne hikmetse. Önceki seyahat yazılarını okuyan arkadaşlar şimdi "Yine mi bir yerlerdeydin? Çin’den ne ara döndün de hangi arada Lizbon’a seyirttin?!" gibisinden yüklenmeyelim rica ederim. Patatez olayım ki ben de bilmiyorum vallahi. Çin’de yattıydım, gözümü bir açtım kiii, Lizbon’dayım. 😋 Nağsip kısmet işte. Alnımıza yazılmışsa demek, kuş misali dünyayı keşfetmek... 😄 Desem dee, elbette ki o vaka, öyle vuku bulmadı. Bir kere kendim için gittiysem namerdim, peşinen söyleyeyim. Hep iş, hep iş mirim?! Bir yandan aldırıyollaa, öte yana sattırıyollaa; aç susuz gece gündüz yollarda, ne sen sor, ne ben söyleyeyim. Çok bedbahtım mirim, çok! 😋 İçim cızladı daha yazarken bile, ah şu vicdan fukarası parmaklarım... 😏 En iyisi zevzekliği 
bırakayım, günahlarını da almayayım patronumun ve de müdürümün. Zira işin aslı, zaman zaman işle güçle suyumu sıksalar daa, sağ olsunlar hele ki böyle konularda gözümün içine bakarlar, iyi olayım, rahat edeyim, karnım tok, sırtım pek olsun diye. Yediğim önümde, yemediğim ardımda hamdolsun. Çalışıyor muyuz, çalışıyoruz tabii, herkes çalışıyor neticede. O kadar da olsun değil mi, ama keyifle neyse ki... 

Şimdi efenim normalde ‘Ah bir gitsem de Lizbon’u görsem…’ diye içinden geçer miydi ömrü hayatında deseler, kuvvetle muhtemel cevabım menfi olurdu, görülecek onca yer varken, Lizbon da ne ola ki, değil mi yani? 😋 ‘E madem öyle, hangi vesileyle kesişim kümesine düştün de aklına bile gelmeyen bir memlekete yolun düştü a kızanım?!’ der tabii aklı selim bir insan içten içe, bilmez miyim. Şöyle ki, velinimetimiz müşterimizin orada olması hasebiyle, haliyle iki ara bir derede yollandık biz de Lizbon’a. Ya ne edeceğdik? Yok biz Lizbon’u hiç hayal etmediydik, Barcelona'da olaydınız iyiydi mi diyeceğdik?! :P

Geyik faslımız bittiyse, geçelim o halde Lizbon'dan kalanları yad etmeye. Efenim bizim toplantı hepi topu yarım günlük bir şeydi aslında, gel gelelim uçak saatleri ve günleri öyle zamanlardaydı ki uçuştan önce bir yarım gün beklememiz gerekiyordu Lizbon’da. İyi ki de öyleymiş. 😉 Hal böyle olunca biz de haliyle nokta atışı bir turlayıverdik gitmişken o iç içe, ama bir o kadar güzel şehri. Zaten merkezde bir otelde kalıyorduk, görülesi çoğu yer neredeyse ayağımızın altındayken, görmemek günah olurdu yani, yoksa kendimiz için gezdiysek namerdiz, vallahi bak! 😋

Öncelikle kaldığımız otelden bahsetmeden geçemeyeceğim, zira geçersem eni konu ayıp etmiş olurum. Gitmeden önce, o muydu, bu muydu, baya bir git gelden sonra bu otele karar vermiştik aslında, az da olsa içimizde tereddütle. Ancak dönerken, yine gelsek, yine bu otelde kalırız duygusuyla ayrıldık Inspira Santa Marta Otel’den. Gidenlere gözü kapalı önerebileceğim çok kalite bir butik otel. Odaların dizaynı, sunulan ikramların kalitesi, temizliği ve en mühimi, kahvaltısı. Bu yaşıma kadar onca bilmem kaç yıldız otelde kaldım iş veya özel seyahatler sebebiyle, böyle güzel bir kahvaltı görmedim. Çeşidinin çok olması yanında, sunulan tüm çeşitlerin kalitesi de çok iyiydi gerçekten. Hal böyle olunca, acık ipin ucunu kaçırmış olabilirim korkarım. Zira döndüğümde toplam iki günde bir kilodan fazla almıştım. 😊 Pişman mıyım? Değilim hakim bey, yine olsa yine yapardım. Döndükten sonra günlerce aç kalır, tempolu yürüyeceğim diye ruhumu teslim ederdim de, yine de yerdim o mis gibi nimetleri… Hoş, gerek de kalmadı. Döndükten sonra taktım kafama işi gücü, bazı lüzumsuz ve de nahoş şeyleri, yemeyi içmeyi unuttum, bir günde gitti itinayla alıp getirdiğim kıymetli kilolarım. 😊 Her şerde bir hayır işte, her daim…

O güzelim kahvaltıdan sonra odaları boşaltıp, attık kendimizi sokaklara, öğlene kadar nereleri görsek kardır kafasıyla. Moda girdik girmesine de, on dakika geçmedi ki yağmur başladı mı. 😕 Bir canım sıkıldı hani. Zira şahsen hiç sevmem yağmurda çamurda dolanmayı. Yine de hepi topu yarım gün olması sebebiyle, moralimi düşürmemeye karar verdim neyse ki. Bulduğumuz ilk dükkandan kaptık bir şemsiye, yollandık nehre doğru yavaştan. Bu arada ben kuyruğu dik tutup, yağmurdan sebep keyfimi bozmayayım, yarım gün alt tarafı, tadını çıkarayım diye kendi kendime telkinlerde bulunurken yanımdaki sevgili, tezcanlıkareküp müdürüm ne dese beğenirsin; az önce telefonumdan bildirim sesi duyduğumda geldiğini söylediğim teklif isteğini ona göndereymişim ya bir yandan yürürken?! 😐 Şimdi buraya ne mimikler sığardı ya, neyse ki sohbet uygulamasında değiliz. Müdürüm, kolunuz ağrımıyor muydu sizin dünden beri, zaten canınız burnunuzda değil miydi hani? Hayır göndersem ne yapacaksınız yolda yürürken o maille, o da ayrı. Ne bu acele bu yağmurun altında, değil mi canım. O değil, bir de elimde şemsiye, kolumda savaş topundan az hallice koca çantam, her yer ıslak; hangi uzvum ve motivasyonumla atayım o maili bu vaziyette, değil mi ama? Bu ahval ve şerait içerisinde ancak ve ancak yürümeyi becerebilen bir tabiata sahip insan evladıyım ben de neticede. Naturam el vermez yani. Fırsat bulmuşken buradan acık mık mık edeyim de, ola ki okur da, daha da öyle yolda belde, yağmurda karda mail falan istemeye kalkışmaz belki… 😄

Neyse efenim, yağmurdu maildi derken Rossio meydanına vardık vesselam. İnternette gördüğüm resimlerden zaten pek beğenmiştim, gerçeği de yağmura rağmen çok hoş geldi gözüme. Zaten bana o eski ama bakımlı binalar olsun, bir iki heykel, bir de fıskiyeli melekli bir kombin, tamamdır. Buldum mu, bedenim orada kalır, ruhumu tutamam katiyetle... Alır başını gider doğup, büyüdüğüm Almanya’nın o güzel meydanlarına. Rossio meydanı da tam da bu dediğim türdendi. Bir de güneşli olacaktı ki, yeme de yanında yat.

Hemen meydanın yan caddesinde o pek meşhur vişne likörcüsü dükkan vardı. A Ginjinha adı, gitmek isteyenlere. Siz bakmayın öyle seçenekmiş, hani isterseniz gidin, istemezseniz boş verin hallerime. Lizbon’a gidiyorsanız, bu dükkana uğrayıp o likörü içmeden dönmeyin, benden demesi.

Efenim likörleri de bir güzel içtikten sonra iyi ki gelmişiz duygusuyla nehre doğru yolumuza devam ettik. Yol üstünde bir de ne görelim, enfes bir pastane ve vitrininde yok yok tek kelimeyle. Cennetin yeryüzündeki karşılığı adeta. Hele o sıra sıra Belem turtaları , bakarken bile mest oluyor insan. Gerçi biz sabah kahvaltıda yemiştik birkaç tane afiyetle, daha acıkmadığımız için yiyemedik orada. 😒 Aslında bu Belem turtalarını merkeze biraz uzak bir yerdeki Belem pastanesi yaparmış, asıl yeri orasıymış. Gel gelelim biz zaman kıtlığından gidemedik tabii. Dönerken havalimanında bir kafede yine yeme şerefine nail olduk turtadan da, havalimanındaki böyleyse, bunun gerçeği ne ola ki diye hepten bir hayıflanmadım değil hani gidemediğimize. O nasıl bir lezzetti yahu! Tıka basa doymuş olmama rağmen iki tane yedim ya hiç zorlanmadan, oh miss... 😉

Pastane mastane derken o meşhur asansörün oraya geldik, hani şu Lizbon’a kuşbakışı bakılabilinip, onyüzbin fotoğraf çekinilip, telefonların hafızalarının eritildiği yer, Elevador de Santa Justa. Gerçi havanın yağmurlu olması sebebiyle en üstteki açık balkona çıkış yoktu, ama olsun, tellerin arasından da olsa güzeldi...

Asansör faslımızı da bitirdikten sonra doğruca nehrin kenarına ve Praça do Comercio Meydanı’na yollandık. Adı böyle miydi? 😊 Nehrin dibindeki bulvar işte. Her şeyi de hazır beklemeyin canım. Bir koşu bakıverin internetten, aramızda lafı mı olur. 😋 Vesselam sarı, tarihi binaların ve nehrin tadına da baktıktan sonra o meşhur balık köftelerinin olduğu Museu da Cerveja’yı bulduk elimizle koymuş gibi. Hemen meydanın kenarında çok hoş bir restoranmış. Ama nasıl güzel, nasıl şık. İyi ki atlamamışız, uğramışız dedim içten içe. Balık köftesinin tadı çok da benim damak zevkime uygun değildi gerçi, ama birayla iyi gitti yani, doğruya doğru. Hele biranın sunulduğu bardağın tatlılığı, görmeye değerdi kesinlikle.

Veee köfte möfte derken, daha görülecek birçok yer kalmış olsa da, bu kadarını bulamayan da var tesellisiyle bir iş gezimiz daha göz açıp kapayana kadar geçti, bitti. Güzel miydi, güzeldi. İyi ki mi, iyi ki… O halde bizi tercih ettiğiniz için teşekkür eder, bir sonraki seyahatimizde yeniden buluşmak dileğiyle, esenlikler dileriz efenim… 😊

Dipnot: Yıllar evvel, deve tellal, pire berber iken falan hani, dedemlerin köy yolundan gelip geçen bilmem ne seyahatin takır tukur bir otobüsü vardı. O bölgeye giden sözüm ona tek ‘seyahat şirketi’ nin, otobüs kategorisinde değerlendirilebilecek tek otobüsüydü. Sahibi, aynı zamanda şoförüydü ve her hedefe varışta "Bizi tercih ettiğiniz için teşekkür eder, bir sonraki seyahatinizde yeniden buluşmak dileğiyle, esenlikler dileriz" derdi. O çocuk aklımızla ‘Evladım köye giden tek otobüssün zaten, başka otobüs vardı da biz mi tercih etmedik?’ demezdik tabii. Neticede içerik itibarıyla iyi niyetli bir yaklaşımdı, iyi niyetli de karşılık vermek icap ederdi. Bak, yıllar geçmiş, kel alaka Lizbon’u anlatırken aklıma geliverdi iyi niyetinden mütevellit. İyi niyetli insanlarımız, yaklaşımlarımız bol olsun o vakıt… 😉 

 

**********************************

Not: Paylaşımları lütfen copy/paste ile değil, alttaki butonları kullanarak yapalım. :)