O biletler buraya gelecek!

Geçtiğimiz Şubat ayında bir sabah sakin sükut kahvaltı ederken, o ara bize ziyarete gelmiş olan kayınvalidem elinde gazeteyle yanıma geliyor. İçimden, bakalım ne tür bir sağlıklı yaşam ya da şifalı bitki yazısı gösterecek yine derken, gazetenin yerel ekini gösterip, Bursapor'un ayın 22'sinde Çaykur Rizespor'la olan maçının cezalı olduğu, sadece bayan ve çocuklara açık olduğu haberini göstermesin mi... Sözü edilen gün ise ertesi gün. Sevinsem mii, üzülsem mi, hayal kırıklığı mı, panik mi, en doğru his ne bilemiyorum bir an. Nitekim bizim oğlan her nasıl olduysa, benim gibi televizyondaki maç seslerine bile tahammülü sıfırın bir hayli altında bir hatundan nasıl

böyle bi şehzade çıktıysa, doğuştan Bursasporlu ve de cezalı maçlara birlikte gitmeye de bayılıyor. Bayılmasına bayılıyor da, bu haber bugün mü verilir bu garibana? Tamam, gazeteyi hayatımdan çıkarmış olabilirim de, sen nelere kadirsin, bir sinyal gönderilmez mi, bir işaret verilmez mi Allahcığım bugüne kadar?! Şimdi popom da tutuşsa, kırk takla da atsam, bulamam ki o deste deste el altından torpilli elleri bulan biletlerden iki tanecik. :/

Neyse diyorum yine de, Allah büyük, gün doğmadan neler doğar, gün olur devran döner, ak akçe kara gün içindir derken, dönüyorum yine kahvaltı masasına, kayışları iyice yakmadan... Dur bir hele diyorum, kahvaltını et bir, sakinleş, aklına bir şeyler gelir belki de. Hakikaten de kan şekerim yükselmeye başlayınca geliyor aklıma ufak ufak fikirler. Hemen oğlanın futbol okulunu arıyorum önce, orada hoşbeş ettiğim sekretere soruyorum. "Ah be güzelim, dün arasaydın vardı. Ama gitti hepsi. Bir tane bile yok..." diyor. :(  Ardından hemen koyu, çok demli Bursasporlu olan muhasebecimi arıyorum. En azından nereden temin edebileceğimi bilir, sağda solda tanıdığı vardır diye düşünerek. Cık! Sonuç menfi. :/ Umutla iki arkadaşımı daha arıyorum bağlantılarına güvendiğim, ama maalesef bir gelişme gösteremiyorum. :( 

Neyse diyorum, yarın ola hayır ola. Daha baya zamanım var. Bu bir buçul günde artık önüme çıkan arkadaşa sorarım, Allah'tan ümit kesilmez, benim oğluşum şanslıdır, o biletler gelir bize bir şekilde... Ve işe güce dalıyorum. Koca gün geçiyor, görüştüğüm herkese soruyorum bilet var mı diye, ama maalesef çıkmıyor yine hiçbir yerden. Çok istiyorum oğluşuma o biletlerle sürpriz yapmayı, onu maça götürebilmeyi, içim yanıyor bu istekle gün boyu, ama yok. :/ Dua ediyorum akşam. İşi garantiye almak için secret da yapıyorum, üstüne bir de guubidi guubidi yapıyorum ve uyuyorum.

Ertesi gün yine işe güce koştururken bir yandan da görüştüğüm arkadaşlara soruyorum hep, ve fakat sonuç hep negatif. Bir arpa boyu yol alamıyorum maalesef. Neredeyse stadın önünde mendil açıp, bilet dileneceğim, o moda giriyorum artık. Derken akşam oluyor. Artık eve dönmek üzere metroya istasyonun gidiyorum. Tam trene bineceğim sırada bir telefon geliyor. Metroda telefonun çekmeyeceğini bildiğim için o an hareket eden trene binmiyorum. Telefon görüşmesini bitirip, sonra gelen trene atlıyorum. Bu arada tabi sağ sol, her yer Bursaspor atkılı, bereli, formalı taraftar kaynıyor, maça gidiyor millet. Hem de bizsiz! :( 

Neyse trende oturuyorum bir yere omuzlarım çökmüş, hayal kırıklığı içinde. İki üç durak sonra genç bir kadın ve oğlu oturuyor yanıma. İlk anda dikkatimi çekmiyor aslında. Bir ara kadın elindeki sırt çantasını açıyor ve çocuğa bir şeyler veriyor atıştırmalık. Çantaya gözüm kayıyor. İçi bisküvi, su, kraker vs ile dolu. O an ayıyorum olaya. Kesin bunlar da maça gidiyorlar diye düşünüyorum. Tabi düşünüp de durur muyum hiç, hemen soruyorum kadına. Ve bingo! Maça gidiyorlar. Ben de öyle şirin şirin dünden beri yaşadıklarımı, buna rağmen hiç bilet bulamadığımı anlatıyorum bir çırpıda, ama öylesine, içimi döküyorum işte çaresizce. Kadın "Aaa, bizim arkadaşlarda fazladan bilet vardı, bir arayayım isterseniz gelecekseniz." demesin mi! 'Sorulur mu hiç, ara hemen hadi!' demiyorum tabi. Hanım hanım "Çok sevinirim." diyor ve sükunetimi korumak, zıplamamak için kendimi zor tutuyorum irade freniyle. :) Ve evet, iki bilet var fazladan. Ama nasıl olacak? Maça 45 dk. var. Emre evde, bir şeyden habersiz oturuyordur gayet de ev haliyle. Ben bileti nasıl alacağım bu hatunlardan? Emre'yi almadan hatunla gidip biletleri alıp, geri dönsem, maça yetişemeyiz. Emre'yi alıp, sonra stada gitsem, bu hatunu nasıl bulacağım. Önce koyunla kurdu mu karşıya geçirsem, dönerken de otu mu yesem?! Yoksa kurtla otu suya atıp, koyunu kavurma mı yapsam, bilemiyorum bir türlü. Bin bir düşünce geçiyor aklımdan sesli sesli. Tabi koyun- kurt- ot meselesini içten düşünüyorum, hepten deli sanmasın hatun beni diye. :) Bir durak sonra da ineceğim üstelik. Hemen numaramı veriyorum kadına telaşla, o da beni çaldırıyor. Kesin geleceğimizi, lütfen o biletleri kimseye vermemelerini sıkı sıkı rica ediyorum ve iniyorum. Yoldan hemen Emre'yi arıyorum arabadan. Hazırlanmasını, maça gideceğimizi söylüyorum. Zıplıyor tabi mutluluktan amcam. :) İşte bu ana bile değer, vallahi değer!

Neyse, hemen sevinmeyeyim, daha biletler elimizde değil deyip, toparlıyorum kendimi. Evden Emre'yi alıyorum, hemen geri metroya. Atlıyoruz metroya, maçın başlamasına 25-30 dk. var artık, stres, kaygı tavan yapmış durumda. Kalbim kafamda atıyor sanki. Metrodayken de kız arıyor neredeyiz diye. Yoldayız deyince, kendilerinin daha fazla bekleyemeyeceklerini, içeri girmek zorunda olduklarını söylüyor. Ben panikliyorum hemen, biletler ne olacak diye. Allahtan kız akıllı bir şey, "Ben buradan birini bulayım, biletleri ona emanet edeyim, siz ondan alın" diyor. Oh, süper fikir! Gerçekten de birkaç dakika sonra arıyor yine ve biletleri stadın üst tarafındaki lambanın altındaki çekirdekçi İsmail'e bıraktığını söylüyor. Hani sarı çizmeli Mehmet Ağa var ya, onun emmi oğlu oluyor bu çekirdekçi İsmail de. Yabancı değil yani, bizden. ;) 

Kızla iyi eğlenceler diliyoruz birbirimize ve tamamdır, o biletler bizimdir coşkusuyla iniyoruz oğluşumla metrodan. Stadın alt tarafından yukarıya doğru hızla yürümeye başlıyoruz da, o da ne?! Adım başı çekirdekçi burası?! Şaka mı bu? Nasıl bulacağız biz yüne çekirdekçi arasından İsmail olanını? Çekirdekçiyi bırak, her yer insan kaynıyor üstüne, iğne atsan yere düşmez. Bakıyorum yere düşmeyecek, ne atacağım o zaman, atmıyorum ben de iğneyi. Gün gelir lazım olur, sakla samanı, gelir zamanı. Hah bak, bu sefer atasözü cuk oldu. :P 

Bu on yüz bin çekirdekçiyi görünce bir an yine hayal kırıklığı çöküyor içime bittabi, lakin Emre'ye belli etmiyorum hiç. Kuyruk dik, her daim. Biraz gidince soruyoruz bir çekirdekçiye, yok! O değil. "O zaman İsmail'i tanıyor musunuz peki?" diye soruyoruz. "Abla burada bir sürü çekirdekçi var, nereden bileyim..." diyor. :/ Biraz daha yürüyüp, yine deniyoruz, cık! Biraz sonra yine, cık! Böyle cık cık duya duya, Uludağ'ın eteklerine varıyoruz biz yandan yandan. A  çekirdekçim İsmail'im, neredesin be abim sen?! 

Tam artık umudu kesecekken bir koca lamba görüyoruz hakikaten üst tarafta. Böyle ilahi bir ışık misali ışıldıyor bize bize. Koşuyoruz hemen oraya, ve dibinde bir çekirdekçi! Gerçekmiş, rüya değilmiş işte. Yaklaşıyoruz adama, ama bu sefer artık hayal kırıklığına uğramaktan usanmış, biraz da endişeyle. Ve, bingo! Endişe kardeş haydi güle güle! İşte çekirdekçi İsmail kanlı canlı karşımızda. Nasıl bir mutluluk, heyecan, tarif edemem kesinlikle. Şu an yazarken bile yaşıyorum o anki heyecanı, mutluluğu, başarı duygusunu. Neyse, adam biletleri uzatıyor ve gerçekten elimde tutuyorum, rüya değil. O an çekirdekçi İsmail'e şöyle bir sarılma, öpme isteği geliyor içimden bir, ama olayın amacını aşmasından çekinip, sadece kibar kibar teşekkür edip, ayrılıyorum neyse ki. Ve giriyoruz sonunda stada, 2-0 yeniyoruz da bir güzel, mükemmel bir akşam geçiriyoruz oğluşumla. Hehheyt!! Değmeyin keyfime...

Şimdi son mutlu da, dışarıdan bakan, bunları okuyan biri ne düşünür acaba benim hakkımda diye de geçiyor içimden yazarken. "Hatuna bak, tanımadığı etmediği insanlarla ne işler çevirmiş, çekirdekçi İsmail'le bile yüz göz olmuş" mu der acaba? Yoksa "Bravo vallahi, kadın kafaya koymuş, gözünü karartmış, ama oğluna da o geceyi yaşatmış" mı der yoksa içten içe?

Muhtemelen her ikisini de diyenler çıkar. İnsanoğlu bin bir çeşit neticede... Ama biliyor musun, benim hiç umurumda değil. Şurada o yaşadıklarımızı yazarken bile heyecanlanıyorsam; oğluşun o günkü mutluluğunu, gülen yüzünü hatırladıkça gülümsüyorsam, gerisi boş. Bugün olsa, yine yapardım. Hatta daha deli hallere bile girebilirdim, öylesi mutlu bir akşam için. İyi ki, iyi ki, iyi ki yapmışım. 

Hamiş: Yıllar önce ak sakallı, nur yüzlü bir dede rüyama girip, "Gün gelecek, televizyondaki sesine bile tahammül edemediğin bir futbol maçının biletini bulmak için yere göğe sığmayacak, bin bir kişiyle yüz göz olup, yoktan var edecek ve oğlunu heyecanla maça götüreceksin." dese, ak sakallı dedenin öngörüsünden şüphe eder, bana oyun falan ettiğini düşünürdüm... Demek ki neymiş evladım; ne oldum değil, ne olacağım diyecekmişsin... :)

***********************************

Not: Paylaşımları lütfen copy/paste ile değil, alttaki butonları kullanarak yapalım. :)