Kelek kitaplar, şebelek alışkanlıklar ve melekler...

 

Eskiden yeni bir kitabı elime aldım mı, ön sözü, son sözü, içindekileri, kaynakçası Allah ne verdiyse, ciğerine kadar her bir şeyini okurdum nedense. Acık çift şekerliymişsem demek. Şimdi çok düzeldim çünkü, ola ola çok şekerli olmuşumdur anca... :P

Derken yıllar önce, sevdiğim ve düşüncelerine değer verdiğim bir arkadaşım, eskisi gibi kitapların önünü sonunu okumayı bıraktığını, artık direkt konuya daldığını söylemesin mi bir gün. Ben de izin bekliyormuşsam demek birilerinden, sen misin bunu diyen, şimdi sen düşün, bundan böyle okumuyorum o zaman ben de kitapların her detayını diye resti çektim. :) Benim neyim eksik ki, okuyacağım diye inatlaşırken şişip davula dönüyor, kitaptan soğuyacak kıvama geliyorum bir kitaba başlayana kadar. O gün bugündür, kurtuldum şükür o deli alışkanlığımdan. Ben kurtuldum kurtulmasına da, yoksa sen hala ön söz okumadan edemeyenlerden misin?! ;) Allah kurtarsın güzel kardeşim. :P 

Sonra eskiden merak ettiğim bir kitaba başladığımda, kitap bir türlü gitmiyorsa, dil ağdalıysa, çeviri kötüyse, tasvirler kitabın büyük bir bölümünü kaplayıp, insanı kitap okumaktan soğutuyorsa, konu bir türlü sarmıyorsa bile o kitabı bırakamaz, inat eder, ömrümden ömür verir, yine de bitirirdim. Tatar inadıma mı denk geliyordu nedir. Sonuçta hangi aklı selim kendine bu eziyeti eder ki, değil mi yani... 

Gel gelelim, bir gün elime bir kitap geçti. Rahmetli Mina Urgan'ın Bir Dinozorun Anıları kitabı. Mükemmel bir kitaptı. Ve huzur içinde uyusun, bu sıra dışı hatun beni bu anlamsız alışkanlıktan kurtardı. Meğer o da bir zamanlar aynı dertten muzdaripmiş. Sonra bir gün bir aydınlanma gelmiş. Demiş ki, karpuzu kestiğimde ham çıkarsa, kestim artık , ham mam yiyeceğim, yapacak bir şey yok mu diyorsun? Hayır, ham çıkarsa yemiyorsun. E, kitap da o hesap, hamsa yeme be kardeşim?! Oh, yine izin çıktı şükür birilerinden. Kendine eziyet etmeyi sevengillere de her daim böyle meleksi dokunuşlar lazımsa demek. Vesselam bir özgürleştirdi ki bu sözler beni, hafifledim bir nevi kuş misali. O gün bugün olgunlaşmamış, damak tadıma uymayan, bana bir şey katmayacağı kanaatine vardığım, kelek çıkan hiçbir kitabı, filmi, dergiyi, insanı yemem, zamanımı harcamam. Zararın başından kısa yoldan döner, kar ettiğim zamanda ise olmuş karpuzları, kitapları, insanları afiyetle yerim. Azından yamyamlık da var zira genlerde. ;P 

Bir de eskiden elime bir kitap alırdım mesela, onu bitirene kadar okur, ancak ondan sonra yeni bir kitap seçerdim. Eş zamanlı olarak iki farklı kitap okumayı, ihanet gibi görürdüm ilkine niyeyse. :) E tabi bu yüzden de merak ettiğim onca kitap varken, sırayla okumam gerektiğinden, beklemek zorunda kalır, hiç yoktan stres yaratırdım şu narin bünyeme...

Ve sonra, üniversitede öğrencisiyken bir gün, kendi küçük, aklı büyük bir arkadaşım, kendisinin aynı anda iki kitap birden okuduğunu, o an canı hangisini isterse, ruh hali neye uygunsa ona devam ettiğini söyledi. Başta insanın kafası karışır, hikayeleri sapıtır falan diye düşünsem de, sonrasında denemeye cesaret ettim. Bir kişisel gelişim okurken, bir de roman okumaya başladım mesela. Ya da bir Almanca kitap okurken, diğer yandan Türkçe okumak gibi. O an hangi dille veya türle haşır neşir olmak istersem, ona göre mesela. Aaa baktım ki hiçbir şey karışmıyor, gayet de keyifli üstüne. Ve fakat başlangıcı güzeldi hikayenin de, yüz verdik deliye, geldi etti halıya misali, o günden bugüne, korkarım ipin ucunu kaçırmış bulunmaktayım. An itibarıyla dört kitap var sağımda solumda, bir ona sarıyorum, bir diğerine. İyi güzel de evladım, çocuk iki kitap demişti yahu... :/ Bu ne maymun iştahı, ne bol bulup neticene sürme hali, çözebilmiş değilim henüz. 

Ha şikayetçi miyim, değilim elbet, bilakis. Ama okuldan sonra eline kitap almamaya yemin etmişlerin diyarında yaşıyorsan, biraz tuhaf bir haleti ruhiye bittabi. Zira babam "Gittiğin yerde herkes körse, sen de gözünü acık kıs kızım." derken ne de haklıymış. Canım babam, geldiğim yerin neredeyse yarısı kör ve kör kalmaya da yeminli gibi. Lakin bende bir iflah olmaz merak var ki, görmekten bir türlü vazgeçip, gözümü kısamıyorum. Ve görmesem daha mutlu olabileceğim şeylere maruz kalıyorum... Ne olacak senin şu kızının halleri bir deyiversen?! :/

***********************************

Not: Paylaşımları lütfen copy/paste ile değil, alttaki butonları kullanarak yapalım. :)