Sahne Tozu Yuttum...

Son günlerde pek ortalıkta görünmememden dolayı merak eden blog arkadaşlarımdan durup durup dürtük yiyorum birkaç gündür, neredesin, iyi misin diye. 😍 Sağolsunlar, eksik olmasınlar. Ne tatlış bir şey, insanın yokluğunun fark edilmesi. Teşekkür ederim, dürtüklerinizle mutlu ettiniz efenim. Kocaman kalpler gönderiyorum hepinize... 💗 Sözü geçen arkadaşlara haftaya yazarım başımdaki tuhaf halleri dediydim, artık bir zahmet yazayım diyorum.

Şimdi efenim bendeniz oldum olası şarkı söylemeyi seven, soğan doğrarken, toz alırken, direksiyon sallarken her fırsatta mır mır mırıldanan biriyim. Ve fakat bu tutkumu yıllar yılı en bir derin, en ucube kör kuyulara gömmüş, iş güç, çoluk çocuk, ev bark derdine düşmüş bir ahval içerisindeydim. Lakin kader ağlarını sinsi sinsi 
örmekteymiş meğer ki, birkaç ay önce bir arkadaşım "ÇYDD Bursa Şube'sinin Türk Sanat Müziği Korosu'nu kuruyoruz, katılmak ister misin?" diye gelmesin mi bir gün. Başta bir nazlandım, korktum sanki daha çok. Liseden beri doğradığım soğanlar ve salladığım direksiyonlar dışında hiç bir canlı- cansız varlığa şarkı söylemediğimden mütevellit muhtemelen. Lakin çalışma günleri ve koşulları öyle bir ayarlandı ki, hayır dememi gerektirecek bir bahanem de kalmadı sonunda. Hal böyle olunca da: 'Gün bugündür. Bu ahval ve şerait içerisinde dahi vazifen, tutkularından vazgeçmemek, şu dünya gözüyle içinde titreşenleri, dışında da yaşamaktır!' dedim içten içe ve tüm bu gelişmeleri de tekrar ulu orta şarkı söylemek için birer işaret kabul edip, koroya katıldım. Sen misin katılan... Belli ki kader almış coşkuyu, ağlarını öre öre bitirememiş ki, daha ilk çalışmada çıtı pıtı, şekerden tatlı hocaya bayıldım. Ortam ve diğer arkadaşlara da gitgide bağlandım bir de gün geçtikçe, sen misin nazlanan der gibiydi sanki hayat benim koca kafama. Bu da yetmezmiş gibi, birkaç hafta içerisinde solistler arasına da katıldım mı sana. E daha ne olsundu. 😊 Hem yeniden şarkı söyleyeceğim, hem hoca, hem koro arkadaşlarım, hem seçtiğimiz şarkım, ancak bu kadar güzel olabilirdi.
 

Ve fakat, her şey mükemmel giderken, hiç gelmeyeceğini düşündüğüm konser tarihi gelip çattı tabii sonunda. Sayılı günler aktı gitti su misali. Aldı mı beni bir telaş, tutuştu mu eteklerim gün yaklaştıkça. Hem de ne tutuşmak! Üstüne bir de tam konser öncesi işle ilgili büyük bir seminer, üstüne evde tadilat, üstüne iki kısa eğitimin organizasyonu, davetleri, kombinin arızalanması da aynı haftaya denk geldi mi. Kafamın içi çıfıt çarşısına döndü onca işi aynı anda kotarmaya çalışırken. İki haftadır kafamda kırk tilki, hiç birinin kuyruğu da birbirine değmez vaziyette dolanıyorum ortalıkta deli Ayten gibi. Ha bir de konser için elbise bulma vesilesiyle bütün Bursa'yı tavaf edip, hayırlısıyla döne döne çarşı hacısı olmamla, aksesuar, ayakkabı, kuaför ayarlamaları da bütün bu hengame arasında arada çerez niyetine gitti bir şekilde. Düşünüyorum da şimdi, en son tesisat ustasıyla kombi ustasının birbirleriyle ahbap olup, boru anahtarı, conta falan değiş tokuşu yaparlarken, bendenizin de uykusuz bir halde bir yandan onlara çay koyup, öbür yandan kulağımda telefon, eğitimlerle ilgili görüşmeleri yaparken hatırlıyorum kendimi hayal meyal. 😄

Neyse ki sonunda hepsi bitti ve konser günü geldi çattı. Bu kez de aldı mı beni bir telaş, bir heyecan. Zaten önceki haftalarda bu konser heyecanı yüzünden iki gece uykusuz kalmışım, resmen gecenin ortasında uyanıp, konserde kendimi sahnede tek başıma düşündükçe yay gibi gerilip, yeniden uykuya dalamamış, sabaha kadar put gibi kasılmışım yatakta. Düşün işte bir de konser günü ne hallere girmiş, kayışları nasıl yakmış olabileceğimi artık. Daha sabahtan başladı midemdeki kelebekler horon tepmeye. Düşün, çamaşırlar yıkanmış bitmiş, onları bile alıp serecek takati bulamıyorum dizlerimde, kollarımda gerginlikten. İşin iç yüzü böyleyken, dıştan da hiç burnumdan kıl aldırmıyorum ama, kuyruğum dik, her daim. Kimseye demiyorum içimdeki endişeleri, totomun nasıl üç buçuk attığını ki, ahlayıp vahlayıp, daha da beslemesinler korkumu. Eşime de "Aşkım çamaşırları serer misin. Ben assolistim ya bugün, akşama sahneye çıkıcam, çamaşır falan olmaz şimdi..." diyorum sırıtarak. 😁

Neticede kuaför, kıyafet vs. her şey yolunda gitti ve 21.03.15'te bir dolu insanın önünde sahnede buldum kendimi bir anda, dizlerim titreyerek, ağzım kuruyarak... Neyse ki benim solom konserin ilk yarısındaydı da konser boyu sürmedi gerginliğim. Bir de ikinci yarısında olaydı, tansiyondan, kalpten, artık Allah ne verdiyse bir musibetten bir şekil göçerdim herhalde bu diyardan şık tuvaletler, makyajlar eşliğinde. O heyecana can mı dayanır mirim. Hayır bir de heyecan, korku bir yana, ben iki dakikada bir su içen, bunun neticesinde de yarım saatte bir hacet ihtiyacı hasıl olan bir garip hatunum, nasıl dururum o sahnede iki saat derdi de sardı, o da ayrı. Hele bir de heyecanlıysam, sanki içtiğim her damla sıvının acil çıkış kapısına koşar gibi, hiç bir yere uğramadan transit geçişle direk mesaneye ulaşıyor olması da cabası.

Tüm bunlarla cebelleşirken bir yandan koro şarkılarını söyleyip, solo sıramı bekliyor, diğer yandan da solo için öndeki mikrofona giderken o önümdeki nota sehpasının üçgen ayaklarına ve yolumun üstündeki merdiven köşesine takılmamam, eteğimi yırttırmamam, dar alanda merdiven köşesi ve nota sehpasıyla paslaşırken öndeki saygıdeğer sazende arkadaşın keltoş kafasına dirsek atmamam, eteğime takılıp yere yapışmamam için stratejik planlar yapıp durdum tabii. Bendeniz zihnimdeki büyütüp, besleyip devleştirdiğim canım vesveselerimle çekişmeli bir mücadele yaşarken, tam beynim kısa devre yapıp, yanmaya yüz tutmuşken, sıra bana geldi sonunda. İsmim anons edildi ve tek başıma sahnedeydim nihayet. Koro sıramdan ayrılıp, soloya geçişim, şarkıyı söyleyişim, o arada neler yaptığım vs. tarzı detayları gayet flu, bir nevi rüya tadında hatırlıyorum. Gözümü alan ışıkları ve uzağı pek net göremeyen, bu vesileyle de boş salona ve ışıklara şarkı söylüyormuşum hissini sağlayan caanım miyop astigmat gözlerime hayatımda ilk kez şükredişimi de. Ve koroya geri dönüp, derin bir nefes alıp, hafifleyişimi, çöle bırakılmış buz misali anında çözülüşümü. Yalnız öyle bir hafiflemeydi ki o andan sonraki, sanki doğum yapmış ve sonunda bebeğimi kucağıma almışım gibi, o derece belirgin ve de yoğun...

Eve geldikten sonra bir de görüntüyü izledim merakla ki, o an hocayla kaş göz edişlerimiz, falso verdiğimizi sandığım yerler, hiç biri yok videoda. Her şey bildiğin yolunda, gayet de kırıtarak falan söylemişim meğer şarkıyı. 😊 Her gün sahneye çıkıyormuşum da, bu da benim sıradan halimmiş gibi. Tabii görüntüleri izleyince hafiflemenin, çözülmenin de dibine vurdum haliyle. 😍 Gevşedim gitti o gece ve ertesi gün. Tutkusunun peşinde giderken korkularına teslim olmamış, atlatmış, yaşamış, alnının akıyla çıkmış olmanın keyfine bıraktım kendimi gevrek gevrek...

İşte böyle mirim, günlerdir yazamadım, çok severek okuduğum paylaşımlarınızı takip edemedim, kayboldum gittim belki, ama sonuçta bu süreçte neler kotardım bil istedim. Hepsi bir yana, kaşla göz arası sahne tozu yuttum anacığım, var mı daha ötesi?! 😉😋

Ekleme: Yorumlarınız üzerine iyi kötü yüklüyorum o zaman videoyu. Seyircilerin sesleri falan da karışmış, ama olsun, madem hepiniz bu şarkıyı pek seviyormuşsunuz, olduğu kadar artık. E buyurunuz o halde, umarım beğenirsiniz acemi solist Mimikli'yi... 😌

***********************************

Not: Paylaşımları lütfen copy/paste ile değil, alttaki butonları kullanarak yapalım. :)