Ülkemiz güzel de, sen içine şey etmesen...

Bugün metroda karşımdaki sakallı, genç, tipik yurdum insanı bir adam yanındakiyle sohbet ediyor. "Aslında yurtdışına gitmekten bahsediyor da herkes, sırf fors yani. Yurtdışında bir numara yok. Bizim ülkemiz tam yaşanacak yer, çok güzel bir ülke. Mesela Kestel'in üst tarafında bir şelale var biliyor musunuz orayı? Saitabat şelalesi mi ne adı. Müthiş güzel bir yer. Mutlaka gitmelisiniz. Hatta gitmekle kalmayıp yakacaksın mangalı, demleyeceksin mis gibi çayını, kuracaksın salıncağı çoluk çocuk eğlensin, süper olur."

Tabi adamın dediklerine kulak misafiri olurken sevgili içsesim durur mu hiç. Bastı gaza yardırıyor geldiği gibi. 'Kızanım, o dediğin yere bir kere gitme gafletinde bulunduk da, bir daha da Allah esirgesin dedik sizin gibiler sayesinde. O, yanında yiyeceğin ölmüş hayvanı hayal ederek ağzın sulana sulana sözünü ettiğin şelale, doğanın içine okkalı bir şekilde şey ettiğimiz için, susuzluktan orlon ip kadar kalmış, aksam mı akmasam mı kararsızlığında ipincecik bir şülülü olmuş. Az sonra yol kenarı, park alanı demeden büyük bir şevk ve gözü dönmüşlükle mangallarını yakacak olan öbek öbek yurdum insanı, o incecik su akıntısını görmek için birbirini iteliyor, eziyor şülülünün girişinde. Şülülünün yanına varma şerefine nail olmuş olanlar da oturmuş kenarlara kah çekirdek çitleyip, yere tükürüyor, tıkındığı cips mips, su kola gibi şeylerin ambalajlarını sanki her yer çöplükmüşçesine sağa sola atıyor. Birazdan da oradan çıkıp, arabaların, insanların geçerken yol üzerinde görüp belki mutlu hissedebilecekleri üç kel çimenin üstüne çöreklenip, mangalını kuracak paşalar gibi ve de komple bölgeyi köfte dumanına doyuracak, sıvayacak, bulayacak. Ne ağaç, yeşil kokusu kalacak, ne de su serinliği. Samimiyetle söylüyorum, bir pazar orada o köfte dumanı ve dangoz yurdum insanı ahvaline akşama kadar maruz kal, hem oksijensizlikten, hem de türün davranış biçimlerini ve arkasındaki motivasyonu anlamaya çalışmaktan beynin büzüşür.'

Yani diyeceğim o ki kardeşim, güzellik müzellik varsa da o dediğin yerde, sen ve senin türün zaten birkaç saat sonra içine etme kapasitesindesiniz. Ve ben ve bizler gibi azınlık da bunları izlemekten yoruluyor, üzülüyor ve çaresiz hissediyoruz. Müdahale edememekten, bir şey yapamamaktan kendimizi yiyoruz. Oraya gittiğine gideceğine, gördüğüne göreceğine pişman oluyor, böyle bir zihniyetle aynı topraklarda yaşadığına hayıflanıyor. Ve işte tam da bundan sebep, az önce girişi yaptığın, aklınca fors olarak gördüğün ve bir türlü anlayamadığın meseleye bağlıyor işi. İç sesi konuşmaya başlıyor yine alttan alttan, 'Gideyim abi bu diyardan. İnsanların yerlere tükürmediği, trafikte birbirini depelemediği, doğanın sunduğu böylesine güzellikleri harcamadığı, iki kel çimen gördüğünde slot makinesi gibi gözlerinde mangalların, köftelerin dönmediği bi diyara göçeyim. Sulu çimenli yerlerde insanların ferah ferah yayılıp, kitap okuduğu, sohbet ettiği, oyunlar oynadığı, meyvesini sandviçini yediği, müzik dinlediği, çöplerini çöpe attığı, kendisine ve etrafındaki her şeye, her canlıya saygı duyduğu bi ülkeye gideyim. Mangal terörünün olmadığı bir cennete yatay geçiş yapayım. Kendim gibi olan insanlar neredeyse oraya gideyim. Zira böylesi güzelliklerle dolu bir ülkede onlar değil, ben ve benim gibiler arıza ne yazık ki...'